My Old Lady

 

Speelt je film in Parijs dan verlies je haast onherroepelijk de controle. Met de stad krijg je er zomaar een hoofdpersoon bij. Voor de één een probleem, zie die stad maar te beteugelen, voor de ander juist de reden om iets op film te zetten. En dat is dus precies het geval bij Israel Horovitz, 75 jaar en debuterend speelfilmregisseur maar zeker geen onbekende. Als toneelschrijver heeft hij al ruim 70 stukken op zijn naam staan die over de hele wereld worden opgevoerd. Voor hem was de aanwezigheid van Parijs, het kunnen tonen van de stad, juist waarom hij zijn toneelstuk My Old Lady naar het witte doek wou brengen.

Dat is dan ook wat het is, beelden toevoegen. Als nieuwbakken filmregisseur is Horovitz op z’n zachtst gezegd bescheiden. Voornamelijk opgefleurd met ansichtkaartromantiek van het kaliber pittoresk binnenplaatsje, terras en zeemeeuwen boven de Seine, is zijn regie registrerend en blijft de centrale actie zich net als in zijn oorspronkelijke toneelstuk afspelen in één huis. Al is het ook precies dat huis waar het om te doen is. My Old Lady draait namelijk om een ‘viager’. Blijkbaar een typisch Frans fenomeen waarbij je een bewoond huis als investering hebt en de maandelijkse kosten betaalt tot aan de dood van de huidige bewoner. Pas daarna gaat het huis kosteloos op je over. Nogal een constructie. Als het in dit geval dan ook nog de berooide maar opportunistische, Amerikaanse schrijver Mathias (Kevin Kline) is die zo’n huis erft, dan is de comedy of errors toon al gezet. Niet alleen die Amerikaan tegen de Fransen, maar met name: wie is dat oude vrouwtje in zijn net verkregen huis en hoezo kan hij het niet meteen verkopen? Sterker nog, hij moet zelfs iedere maand 2400 euro gaan toeleggen.

 

Veel Parijs, niks aan de hand

Ouderwets frivool gedoe rond een huis, tegen het kluchtige aan. Tam en nogal belegen in zijn humor, maar uitgevoerd door een cast waarmee Horovitz nog flink geluk heeft gehad. Met in de eerste plaats Kline en Dame Maggie Smith als de eigengereide mevrouw Girard, de old lady uit de titel waarmee hij aangenaam over en weer sneert. En in de tweede plaats, in een iets minder dankbare rol als de dochter des huizes, Kristen Scott Thomas (koningin van de zondagmiddagfilm, zo ook deze). Alle overige bijrollen lijken vooral voor deze filmversie gecreëerd als reden om de straat op te gaan, om die eenheid van locatie even goed open te breken en meer Parijs te kunnen tonen. Kleine intermezzo’s. Op zich nog niet eens heel bezwaarlijk want wat lucht tussen alle dialogen door is wel op z’n plaats.

Verder is My Old Lady ondanks zijn verwijtende en kibbelende hoofdpersonen behoorlijk niks aan de hand. Een beetje als een charmante oom die op elke verjaardag dezelfde anekdote vertelt. Maar jammer genoeg kan het daar natuurlijk niet bij blijven. Het symbolisch als startpunt genomen ‘viager’-principe zegt al genoeg, met name over het verloop. Zonder al te veel te verraden, Mathias heeft een schuld af te lossen of een inzicht te verkrijgen voordat het geluk hem zal toekomen. En daarmee wordt het vanaf tweederde allemaal wat minder om te lachen. Ingelast drama voor het lange slotakkoord. Niet dat het daarvoor zo’n uitzonderlijke film was, maar hij was tenminste toonvast. Met het verlaten van de luchtigheid en het binnenhalen van het drama, begint My Old Lady naast belegen ook nogal sleets te raken.

Dat gezegd hebbende kan je je nog altijd afvragen of dit niets meer of minder is dan Horovitz en zijn publiek van generatiegenoten voor ogen hebben bij de ideale film: een rustig tempo, goede acteurs en belegen is dan gewoon synoniem voor nostalgisch en gezellig. Zo kan je het ook zien. Of zoals de old lady naast me in de filmzaal na afloop zei: “Wat een prachtige film. Zo mis ik ze nog weleens.”

 

Deze recensie is eerder verschenen op de site van Eline Wonders.